Aangaande mij en mijn huis...

In gesprekken met ouders ontdekte de auteur dat velen het moeilijk vinden om gestalte te geven aan het dienen van God in het gezin. De erosie van de secularisatie heeft ook de huisdevotie aangetast. Het gezamenlijke bijbellezen, bidden en zingen schiet er heel vaak bij in. De momenten waarop men elkaar nog ontmoet zijn schaars. De kinderen zijn er lang niet altijd in mee te krijgen. En welke vorm moet je daar in onze tijd voor kiezen? Ook in eigen gezin merkte de schrijver boe nodig het is om zich voortdurend te bezinnen op inhoud en praktijk van de huisgodsdienst. Zo gemakkelijk staat de sleur toe en ben je alleen nog maar bezig een lege traditie, een ritueel in stand te houden. Dit boek wil een stimulans en een handreiking zijn. Het is geschreven in de groeiende overtuiging dat bewustwording en vernieuwing in deze dingen tot grote zegen kan zijn van de gezinnen. Zou de indamming van de kerkverlating, zou de geestelijke opwekking waarnaar we zo hunkeren in onze tijd niet kunnen beginnen bij een herleving van de huisdevotie?