Annie

oudZe richt zich opblauw overwaasde ogenkijken me aan.Ogen die niet veel meer zienmaar naar ik vreesgedachten kunnen lezen.Mijn gedachten waarover ik me schaam.Samen zijn we oudmaar houden geen gelijke tred.Haar krachteloos stijve potenpresteren niet meerdan een blokje rond.Ik ga haar voorwachtend op winderige hoeken.Als gast is ze nergensmeer welkomsinds ze haar darmen weerloos ontlast.Dan komen de gedachtenDie ze niet mag lezen.Ik streel haar kopZuchtend legt ze zichweer aan mijn voeten.Annie van Kooten-Snaauw1910-1999'Een liefdevolle eerbetoon aan een moeder is bijna niet mogelijk.' - Ingrid Hoogervorst, De Telegraaf'Kees van Kooten heeft een prachtig boekje over oud zijn en sterven geschreven, een verhaal dat nergens larmoyant wordt en steeds herkenbaar is.' - Algemeen Dagblad'Kees van Kooten treft de goede toon, net als in 'Levensnevel', door de kleine zinnetjes die het verhaal over de liefde van een zoon voor zijn moeder die letterlijk geen vlieg kwaad doet, in een lijstje zetten.' - Arjan Peeters, de Volkskrant'Net als in 'Koot graaft zich autobio' is Van kooten erin geslaagd om met een handvol woorden een zaak van leven en dood even humoristisch als gevoelig te behandelen.' - Pieter Steinz, NRC Handelsblad'Van een stilmakende schoonheid. Een zorgvuldig gestileerde afscheidsgroet van een zoon aan zijn moeder.' - De Limburger