De klad in de klassieken

Universiteiten zijn gericht op het verzorgen van wetenschappelijk onderwijs en het verrichten van wetenschappelijk onderzoek. In elk geval dragen zij kennis over ten behoeve van de maatschappij.

De tekst van de Wet op het hoger onderwijs en wetenschappelijk onderzoek laat aan duidelijkheid niets te wensen over. De overdracht van kennis blijft echter ongecontroleerd, zodat veel onjuiste informatie in omloop kan komen. De verspreiding daarvan gaat, met het internet als katalysator, sneller dan ooit en wordt nauwelijks gepareerd. De correcte informatie ligt namelijk achter slot en grendel op wetenschappelijke betaalsites.

Tegelijkertijd krijgen studenten minder tijd om hun vak te leren, worden onderzoekers gedwongen tot een ongezond specialisme en is er meer informatie dan ooit. Niemand heeft overzicht. Als er dan ook verwaarloosde onderzoeksvragen zijn, kan een vakgebied in grote problemen raken. Dat is gebeurd met de oudheidkunde.

In De klad in de klassieken zet historicus Jona Lendering uiteen waaruit het werk van classici, archeologen en oudhistorici bestaat, waardoor ze hun werk niet naar behoren kunnen uitvoeren en welke oplossingen er zijn. De klad zit echter niet alleen in de klassieken. Ook andere vakgebieden kunnen in de problemen raken doordat de controlemechanismen tekortschieten.

Met een ten geleide van Theodor Holman