De maat van de eenzaamheid

In De maat van de eenzaamheid wil Rodaan
Al Galidi – misschien om zijn eenzaamheid
te beëindigen – één ding bereiken: de lezer
raken. De gedichten zijn zonder schroom
toegankelijk. Ze lijken geschreven door iemand
die op een boerderijtje of ergens bij de zee
geboren is. Simpele gedichten waar de verwondering
van het kind in doorklinkt. Of zoals
Rodaan Al Galidi het zelf zegt: ‘Ik heb de melk
van de taal lang geschud om de boter ervan te
stelen, zodat de lezer niet in mijn melk hoeft te
duiken op zoek naar het gedicht.’