De malaise van de moderniteit

'In De malaise van de moderniteit gaat Charles Taylor in debat met westerse cultuurcritici die het ideaal van zelfontplooiing verantwoordelijk houden voor allerlei kwalen van de moderne tijd. Uitgangspunt vormt Allan Blooms kritiek op het modieuze culturele relativisme en Christopher Lasch' kritiek op het narcistische ik-tijdperk. Dergelijke cultuurkritiek heeft geleid tot krachtige pleidooien voor herstel van oude normen en waarden en sociale verbanden.
Taylor probeert in dit boek de diagnose scherper te stellen. Verantwoordelijk voor veel van onze hedendaagse morele en politieke zorgen is volgens hen niet het individualisme als zodanig, maar slechts de uitgeklede vorm daarvan. In die vorm is het individu volledig vrij om te kiezen en is de wereld een geheel van opties. Taylor betoogt dat dit een eenzijdige en verkeerde uitwerking is van waarden als identiteit, individualiteit en authenticiteit. Deze waarden vooronderstellen juist een morele invloed van de samenleving op het individu. Narcisme, atomisme, fragmentatie en relativisme zijn niet gegeven met een cultuur van zelfontplooiing. Zij vormen een ontaanrding van die cultuur. Over dit blijvend actuele onderwerp schrijft niemend zo vasthoudend, genuanceerd, erudiet, sensitief en overtuigend als Charles Taylor.'

Charles Taylor (1931) is emeritus hoogleraar filosofie en politieke wetenschappen van Mc Gill University in Montreal, Canada. Hij schreef onder meer Sources of the Self (1989), A Catholic Modernity? (1999) en Modern Social Inmaginaries (2004).