Een koningin met mannenbenen

In de zomer van 1943 werd Fanny Blankers-Koen (1918) wreldrecordhoudster bij hoog- en verspringen, een ongewone combinatie van een ongewone vrouw. Deze prestatie kreeg echter nauwelijks aandacht. Tijdens de bezetting hadden Nederlanders wel iets anders aan hun hoofd dat atletiekrecords.
Anders verliep het vijf jaar later: een uitgelaten menigte juichte `de vliegende huisvrouw' toe in de straten van Amsterdam, toen zij met vier gouden medailles van de Olympische Spelen uit Londen terugkeerde. Eerder beduusd dan blij, a;s een hofdame die binnen één dag tot koningin was uitgeroepen, onderging ze de overweldigende huldeblijken.
In haar gehel carrière verbeterde ze 12 wereldrecords en werd ze 58 keer nationaal kampioen . Terecht werd ze daarom in 1999 door de Internationale Atletiek Federatie uitgeropen tot atlete van de eeuw. Deze eretitel was niet alleen een prijs voor haar veelzijdigheid, maar vooral de rol die speelde bij de waardering en ontwikkeling, van (top)sport door vrouwen. Fanny Blankers-Koen liet als eerste zien dat de combinatie moeder, huisvrouw en de Olympische Spelen niet zo gek was als sommige (verontwaardigde) reacties deden vermoeden.
Wie was deze vrouw die op handen werd gedragen, als een heldin en een superatlete, maar die ook eerzuchtig en egoïstich kon zijn, ongeduldig, onverschillig ten opzichte van anderen en geen kritiek en verlies kon velen?
Kees Kooman volgt sinds de Olympische Spelen van Moskou (1980) de topsport van binnenuit, eerst voor Het Vrije Volk en later voor o.a. Sport International. Hij was hoofdredacteur van het blad Runner's World.