"Elisabeth, hoort u mij?"

Door het openen van hun harten en huisarchieven maakten schippersfamilies deze kroniek over het leven op een binnenvaartschip mogelijk. De schrijvers hebben gemeend niet de zakelijke, technische kant maar de menselijke kant te laten overheersen.
Zo kunt u de sfeer in het internaat 'proeven'. Zo is de strijd die de schipper met de elementen voert bespreekbaar gemaakt.
'Doe maar geen boek. Wij hebben eigenlijk geen verhaal.'
Deze opmerkingen versluieren de eenzaamheid van de schipperse, de harde werkelijkheid op het jaagpad en menig huwelijk dat op de proef wordt gesteld bij noodweer of tijdens het passen en meten in een sluis.
Het gevoel er niet bij te horen omdat een schipper altijd onderweg is werd niet ervaren als klacht want: 'Wanneer je aangemeerd bent en de buurman bevalt je niet dan vertrek je gewoon. Bovendien... bij storm kun je nooit een dakpan op je hoofd krijgen.'
Een geluksmoment? 'Als we bij zonsondergang onder een brug doorvaren, wanneer er dan ook nog een trein over die brug rijdt...'
De schrijvers gunnen u deze terugblik van harte.