Gekneusd vertrouwen, vaste hoop / druk 1

Mogen we nog hopen en vertrouwen? Het lijkt wel dat ze beide uit onze tijd zijn geëmigreerd naar een herbergzamer oorden. Je kan amper een straat aflopen of achter een deur van een van de huizen woont iemand die het met hopen en vertrouwen moeilijk heeft. Er hangt een soort existentiële angst in de lucht. De redenen lijken voor de hand te liggen: er is elke dag wel minstens één krantenkop die je de moed ontneemt: terrorisme en oorlogsgeweld, genocide, weer zoveel banen op de tocht, Sars en andere nieuwe ziektekiemen. En dan zovele gezinnen die het niet meer zien zitten vanwege de stress en de prestatiecultuur. Als er nog hoop is, lijkt ze wel 'het kleine zusje'(CH.Péguy) dat groeiproblemen heeft. De vraag blijft echter overeind of alles wat daarnet werd opgesomd, wel de laatste reden is van die crisis van de hoop en het vertrouwen. Is het niet veeleer de mens zelf die losgeraakt is van zijn wortels? Een half uitgerukte plant?
Hoe dan ook, de mensen zoeken zich te wapenen tegen zo'n vijand. Maar kiezen ze daarbij wel het juiste wapen?