Gorter, Marman, Ter Braak

De literaire kritiek is zeker niet het minst aantrekkelijke deel van het oeuvre van Anton van Duinkerken. Bij hem gaat het daain een onverbiddelijke overtuiging samen met breedheid van begrip, en beide zijn gevat in een milde en diepe menselijkheid. Men vindt hier beschouwingen over een drietal figuren die in de vaderlandse literatuur op een zeer uiteenlopende wijze een bijzondere plaatshebben ingenomen: de zanger van "Mei", die tot het extreme socialisme kwam, de dichter van de "vitalistische" levensbeschouwing en de essayist van het vrijheidfanatisme. Gorter, Marsman en Ter Braak gingen in hun opvattingen ver uiteen, voor Van Duinkerken hebben zij dit ene gemeen dat hij tegen alle drie uit de diepste grond van zijn inzicht en "neen" moet uitspreken. Overigens moet men dit allerminst als een negatief uitgangspunt aanzien. Niet alleen krijgen alle drie de liefdevolle aandacht van de auteur, maar hij weet bovendien aan de lezer duidelijk te maken, hoe de grote levens problemen waarmee
ok aan onze generatie nog steeds blijven voorgelegd. Dit maakt Van Duinkerkens beschouwen hun tot een actueel boek, dat iets te zeggen heeft aan allen die met hun tijd willen meeleven