Hoe hard het woei en hoe groot de liefde was

Na Jan de Hartog zijn zeeverhalen in het Nederlands schaars geworden. Nederland heeft nu eenmaal, in tegenstelling tot Amerika en Engeland, waar het genre grote oplagen haalt, een krappe cultuur van avonturenverhalen. Je kunt je afvragen of dat voortkomt uit ons volkskarakter, dat niet van overdrijven houdt, dat spannende belevenissen in de wilde natuur overlaat aan gekken en deugnieten. In ons land is zeilen op zee pas in de laatste decennia door grote groepen ontdekt. Dat is te danken aan de gestegen welvaart en de ontwikkeling van elektronische navigatiemiddelen, die het moeilijke zeemanschap lijken te kunnen vervangen. Men kan langs Europa's kusten van de ene luxe naar de volgende comfortabele jachthaven varen, op de radio de weerberichten in de gaten houdend, zodat men voor de storm binnen is.
Toch zijn ze er nog, de avonturiers van de zee. Mannen en vrouwen, die in hun eentje als zogenaamde singlehanders of met z'n tweeën over de zeven zeeën zwerven, op zoek naar de vrijheid, de ongerepte natuur, naar de afwezigheid van luxe en lawaai en van de corruptie van de welvaart. Een romantische vlucht ongetwijfeld; misschien een waanvlucht, want wie kan ontsnappen aan wat hij is in deze tijd? Maar toch, ze beleven het. Over zulke mensen gaan de verhalen in dit boek, maar ook over de mannen van vroeger die op de verschrikkelijke zeilschepen voeren, omdat ze geen andere manier kenden om in leven te blijven.