Leren leven als een elastiekje

Er was eens...
Er was eens een carrièretijger. Ze was 31 jaar, werkte hard om zich vooral voor anderen te bewijzen. Rende van hot naar haar en verloor zichzelf volkomen in de ratrace van het leven. Snelheid was haar ding, ze racete rond op een Suzuki TL 1000 motorfiets en liet zich door niets en niemand iets vertellen. Gas is alles! Ze nam het leed van de wereld op haar brede schouders zodat ze haar eigen sores niet hoefde te voelen. Lekker makkelijk!

Tot op een dag de noodrem aangetrokken werd. Wie niet horen wil moet bloeden, ehh... voelen. Baarmoederhalskanker in de terminale fase bracht haar leven tot stilstand.
En toen?

Je raad het al, die carrièretijger ben ik en ik deel graag met je hoe het komt dat ik het kan navertellen... Waarom? Omdat ik op het nippertje, balancerend tussen leven en dood, in de stilte eindelijk gehoor gaf aan de roep van mijn hart. Niet denken, maar voelen! Dat bleek de weg terug naar het leven, terug naar mijn ware zelf. Van terminaal kankerpatiënt tot helemaal schoon op eigen kracht en op mijn eigen, eigenwijze manier...

Het slot van het boek heb je al geraden, het heeft een heel erg happy end. Anders had jij dit boek nu onmogelijk in je handen kunnen hebben. Tja, en wat dat elastiekje daar nu mee te maken heeft? Ik daag je uit om dit boek te lezen en er onder andere achter te komen dat alles anders is als je het op zijn Katjasiaans bekijkt.