Nieuwe Nederlanders

Vasthouden aan de moedertaal of het Nederlands gaan leren? Wel of geen eigen onderwijs? Geestelijken uit het buitenland of van eigen bodem? Het zijn allemaal vragen waarmee de joodse gemeenschap in het begin van de negentiende eeuw werd geconfronteerd. Met het verkrijgen van het Nederlandse burgerrecht kwam een integratieproces op gang dat volmondige instemming en heftig verzet opriep. In deze studie wordt het beleid van de Nederlandse overheid en de joodse elite geanalyseerd. Wat was precies het doel van de integratie en hoe werd die uitgevoerd? Lukt het om de joodse gemeenschap in deze fase van integratie bijeen te houden?
Tot dusver was erg weinig bekend over de geschiedenis van de Nederlandse joden in de eerste helft van de negentiende eeuw. Op basis van niet eerder bestudeerde bronnen opent dit boek tal van nieuwe perspectieven: op de felle strijd om religieuze vernieuwingen en het uitblijven van een liberaal-joodse beweging, maar evenzeer op het frustrerende Nederlandse antisemitisme. Daarnaast gaat het over de dramatische gevolgen van onzorgvuldige besnijders en de moeizame acceptatie van joodse militairen. Gesoigneerde joodse aristocraten, gebrekkig Nederlands schrijvende dorpsjoden en de strenge orthodoxe familie Lehren: tezamen vormen ze een boeiend groepsportret van een eerste generatie nieuwe Nederlanders.