Regels van rechtsvinding

Deze uitgave biedt een systematische reflectie op de manier waarop juristen in het algemeen en rechters in het bijzonder tot een oordeel komen in een juridisch geschil.
De auteur heeft zich daarbij laten inspireren door het werk van H.L.A. Hart en G.J. Wiarda.

De eerste rode draad in het boek wordt gevormd door Harts onderscheid tussen primaire en secundaire regels.
Rechtsvinding kan worden beschouwd als een regelgeleide activiteit, op dezelfde manier als rekenen, fietsen en het spreken van een taal dat zijn.
Het boek bespreekt de belangrijkste uitgangspunten, standaarden en methodologische regels die het proces van rechtsvinding sturen.
Kennis van deze 'regels van rechtsvinding' (of secundaire regels) is onontbeerlijk voor een goed begrip van rechterlijke oordeelsvorming: de uitkomst van een juridisch geschil kan immers niet los worden gezien van de standaarden die door rechters en andere juristen worden gehanteerd bij de identificatie, uitleg en toepassing van het geldende recht.

De tweede rode draad in het boek wordt gevormd door Wiarda's onderscheid tussen gebonden (heteronome) en vrije (autonome) vormen van rechtsvinding.
Dit onderscheid vormt niet alleen een goede invalshoek om een beeld te krijgen van de complexe verhouding tussen rechter en wetgever, maar is ook heel geschikt om zicht te krijgen op de problemen waarmee de rechter te maken krijgt bij het oplossen van moeilijke gevallen.

Naast enkele kleine tekstuele wijzigingen is in de tweede druk hoofdstuk 6 ('Motivering') uitgebreid met een nieuwe paragraaf, waarin het verband tussen betekenis en toepassing van rechtsregels nader wordt beschouwd (par. 6.4.), terwijl de paragraaf over de belangenafweging aanzienlijk is uitgebreid (par. 6.9).