Romantisch modernisme / druk 1

Mag de monumentenzorg steun verlenen aan de reconstructie van oude geveltjes wanneer daarachter vrijwel alles modern is? Moet de monumentenzorg alleen nog de voorgevel willen beschermen, als de rest van het monument is verdwenen? Is het maatschappelijk verantwoord overheidsgeld te besteden aan de herbouw van een monument dat volledig werd verwoest? Mag zoiets na vijftig jaar nog?

Volgens de gangbare opvattingen in de wereld van de monumentenzorg past op al dit soort vragen een negatief antwoord. Men vindt decorbouw oneerlijk en iets herbouwen dat er niet meer is, wordt een leugen tegen de geschiedenis genoemd. Waar komt deze hang naar oprechtheid vandaan? En waarom kiest men liever voor moderne architectuur in plaats van voor de reconstructie van wat verloren ging? Misschien zien we hier de erfenis van het functionalisme dat het bouwen van schijnarchitectuur verbood. Het functionalisme ontstond uit de romantiek, toen architecten zich afkeerden van het academische formalisme en een nieuwe, rationele bouwkunst wilden uitvinden. Het romantische streven naar oprechtheid werd in de monumentenzorg overgenomen en zo ontstonden een nieuw respect voor het authentieke kunstwerk en een weerzin tegen historiserende restauraties. In de monumentenzorg leidde dit ook tot een afkeer van het cultiveren van een harmonisch stadsbeeld, omdat een kunstmatig oud gehouden stadsbeeld een vorm van bedrog is. Wim Denslagen verdedigt de stelling dat de huidige monumentenzorg op deze vragen ten onrechte een negatief antwoord geeft.