Soms gaan bomen staande dood

Weinig zeggen met veel woorden is niet moeilijk, veel zeggen met weinig woorden is een kunst. Soms gaan bomen staande dood slaagt erin om met een handvol letters te verwoorden waar velen een roman voor nodig hebben: de grote emoties van een mensenleven - verliefdheid, liefde en verlies.

Met een minimum aan woorden wordt de grootsheid van hartzeer geschetst. Toch is dit geen droefgeestig boek - integendeel. Want één noot klinkt in het hele boek door: een eindeloos vertrouwen in de veerkracht van de mens, die altijd weer zichzelf vindt in zichzelf.

Elk op zich vormen de gedichten losse beelden, intrigerende polaroids van een liefdesverhaal. Samen maken ze een tekst die zichzelf voorleest in je hoofd, en waarin de witruimtes even luid klinken als woorden. Met af en toe een tekening, die als een frisse windvlaag langswaait, net op het goede moment.