Tussen Athene en Jeruzalem

Hoewel relatief onbekend in de Lage Landen, wordt Leo Strauss (1899-1973) in een steeds breder wordende kring gerekend tot de belangrijkste politieke filosofen van de twintigste eeuw. Niet zonder reden wordt hij vaak in één adem genoemd met Hannah Arendt en Eric Voegelin. Net als deze denkers tracht hij hij de crisis van de liberale democratie en de opkomst van het totalitarisme te beantwoorden met een diepgaand onderzoek naar de bronnen van het politieke denken. In een omvangrijk en eigenzinnig oeuvre interpreteert hij uiteenlopende klassieke teksten uit de filosofie, de theologie, de geschiedschrijving en de poëzie, van Thucydides, Maimonides tot Nietzsche. Zo opent hij een ongebruikelijk en intrigerend perspectief op de fundamenten van de westerse traditie, met name op het uiterst vruchtbare spanningsveld tussen rede en openbaring, tussen Athene, de bakermat van het kritische denken, en Jeruzalem, de bakermat van de joods-christelijke traditie.
Deze studie reconstrueert de hoofdlijnen van Strauss' denken, dat door één centraal thema wordt beheerst: het 'theologisch-politieke probleem', oftewel de vraag naar de verhouding tussen de menselijke en de bovenmenselijke orde.