Een Duivels Genoegen

Eén van de eerste brieven die ik na mijn hartinfarct ontving, was van een vrouwelijke fan die schreef hoe verschrikkelijk ze het vond. Nu zou de voorstelling waar ze zich zo op had verheugd, en waarvoor ze al kaartjes had, niet kunnen zien.

Ik schoot in de lach, hoewel ik nog aan allerlei infusen was gekoppeld. Maar toen ik merkte dat er nog altijd van die reacties kwamen, dacht ik een beetje bitter: "Ja ja, eigenbelang eerst".
Maar ook uit de andere, vaak allerliefste en bezorgde reacties, sprak de teleurstelling, hoezeer men ook meeleefde met mijn gezondheid. Toen ik dan ook moest besluiten dat 'n Duivels Genoegen nooit in het theater te zien zou zijn, leek het me een goed idee om het repetitiescripts te laten kopiëren.
Zo'n script is tenslotte de basis waarop de show zich ontwikkeld. Het is voor de artiest en de medewerkers het uitgangspunt voor het licht, de techniek, het geluid en het decor.
Als je zo'n voorstelling 200 keer hebt gespeeld herken je het oorspronkelijke script nauwelijks meer, maar voor al die mensen die zich een beeld willen vormen, is deze authentieke kopie, inclusief koffievlekken, aanwijzingen en verbeteringen wellicht een kleine pleister op de wonde.