Jo Muurling

In mei 1940 gooide Jo Muurling, een 45-jarige weduwe met zeven dochters, haar paraplu naar een groep Duitse soldaten die Hilversum binnenmarcheerden. Het was haar eerste verzetsdaad. Vanaf 1942 nam zij naast de zorg voor haar eigen kinderen het ene joodse kind na het andere onder haar hoede. Ik zelf kwam er als eerste, vier jaar oud. En een jaar later waren we met zijn vieren, samen met nog twee verzetsmensen en van tijd tot tijd passanten op weg van het ene adres naar het andere. Eén keer ging het bijna mis; Jo werd voor 'verhoor meegenomen naar het beruchte hoofdkwartier van de SD in Amsterdam, terwijl onze pleegzusjes ons in veiligheid brachten, na een urenlange zwerftocht over de hei.

Na haar kinderjaren in Amsterdam werkte zij in de B-verpleging in de psychiatrische inrichting 'Bloemendaal bij Loosduinen. Terug in Amsterdam trouwde zij vijf jaar later met Rinus Muurling. Na zijn dood in 1937 verhuisde zij met haar kinderen naar Hilversum, aan de rand van de hei. Na de oorlog nam zij de opvoeding op zich van één van de onderduikkinderen en een aantal jaren woonden zelfs drie van haar getrouwde dochters met hun man en kinderen bij haar in. Kritisch betrokken bleef ze daarnaast bij kerk en wereld. Zij stierf, 76 jaar oud, in Amsterdam.

Dit boek schetst het beeld van een uitzonderlijke vrouw, vroom en rebels tegelijk, gedreven door een hartstochtelijk gevoel voor rechtvaardigheid, dominant èn lief-zorgzaam, sterk in oneliners en aanstekelijk vrolijk, met veel gevoel voor humor. Deze biografie is een loflied op mijn pleegmoeder, tante Jo, gebaseerd op feiten, interviews, documenten, archiefstukken, eigen herinneringen en die van vijftien getuigen die 65 jaar na de oorlog ineens opdoken en van heel nabij de belevenissen in het onderduikhuis hadden meegemaakt.